Архiў навiн

Ірына Яромкіна. Творчы вечар прымы

Яна – балярына, якая разбівае дашчэнту ўсе стэрэатыпы, якія спараджае грамадства. У яе, такой хупавай, далікатнай, палётнай, неверагодна моцны характар. Яна – мама траіх дзяцей. Кожны вечар яна бліскае на сцэне, зноў і зноў пакараючы сваім талентам гледачоў... 15 мая народная артыстка Беларусі Ірына Яромкіна запрашае гледачоў на свой творчы вечар. 25 гадоў як балерына служыць сцэне Вялікага тэатра.

Больш за 40 партый у яе творчай скарбонцы. Але, безумоўна, у балярыны ёсць знакавыя ролі: Фрыгія са «Спартака» А. Хачатурана, Анюта з балета В. Гаўрыліна, Ева з «Стварэння свету» А. Пятрова, Кармэн з «Кармэн-сюіты» на музыку Ж. Бізе–Р. Шчадрына, Ганна з «Ганны Карэнінай» на музыку П. Чайкоўскага і інш. У гэтых і некаторых іншых вобразах мы і ўбачым Ірыну Яромкіну 15 мая. Безумоўна, балерына запрасіла прыняць удзел у творчым вечары сваіх сяброў і калег з роднага Вялікага тэатра. Але гледачоў чакаюць і сюрпрызы, якія пакуль трымаюцца ў сакрэце.

– Усе гэтыя гады служэння тэатру кожны дзень я іду ў тэатр з задавальненнем, – кажа Ірына Яромкіна. – Лячу сюды! Адчуваю, што ўрок класікі па раніцах лечыць, ставіць на ногі і настройвае на ўвесь дзень. А сцэна – тое чароўнае месца, дзе ты не адчуваеш болю, у цябе няма тэмпературы, дзе ты забываеш пра свае жыццёвыя праблемы, дзе адключаешся ад усяго… Сцэна – гэта неверагодная плынь энергіі, назапашаная за ўсе дзесяцігоддзі існавання тэатра. Больш за тое – выходзячы на ​​сцэну, ты нібы адчуваеш узаемадапамогу папярэдніх пакаленняў таленавітых артыстаў… Раней у мяне перад выхадам на сцэну было не хваляванне, а сапраўдны мандраж – перад сцэнай і з-за вялікай адказнасці перад гледачом. У мяне трэсліся рукі і ногі, знікаў голас… Даўно такога стану няма. Успамінаю аб ім з усмешкай. Цяпер прысутнічае прыемнае лёгкае хваляванне, такое неабходнае для артыста. Каб эмацыйна сябе разгайдаць і завесці свой унутраны маторчык, трэба пахвалявацца. Каб унутры нешта задрыжала – і на сцэну выбегла б не артыстка, якая механічна выконвае элементы, а, напрыклад, Джульета-дзяўчынка, якая адчувае гаму пачуццяў перад сваім першым балем. Лёгкае хваляванне проста неабходна, каб ужыцца ў вобраз – і паўстаць перад публікай у той ці іншай ролі… Ну а далей усё пакажа сцэна. Бо гэта – творчасць, і яна павінна дыхаць…