Лібрэта – Мадэст Чайкоўскі па драме Генрыка Герца "Дачка караля Рэнэ"

Дырыжор-пастаноўшчык – народны артыст Рэспублікі Башкартастан Арцём Макараў

Рэжысёр-пастаноўшчык – уладальнік медаля Францыска Скарыны Ганна Маторная

Мастак-пастаноўшчык (сцэнаграфія і касцюмы) – Любоў Сідзельнікава

Хармайстар-пастаноўшчык – Сяргей Аграновіч

Мастак па святлу – Яўген Лісіцын

Дырыжор – Юрый Караваеў

Выконваецца на рускай мове

Працягласць – 1 гадзіна 50 хвілін з адным антрактам

Прэм'ера – 10 снежня 2023 года 

Иоланта – Марта Данусевич

Король Рене – Андрей Валентий

Водемон – Дмитрий Шабетя

Эбн-Хакиа – Владимир Громов

Роберт – Андрей Клипо

Марта – Екатерина Михновец

Бригитта – Анастасия Лурикова (1-е исп.)

Лаура – Дарья Горожанко

Альмерик – Андрей Матюшонок

Бертран – Руслан Маспанов 

В роскошном саду вместе с подругами и служанками живет дочь короля Прованса, прекрасная слепая Иоланта. Несмотря на любовь и внимание подруг и подданных, она чувствует, что в ее жизни чего-то не хватает.

Король строго-настрого приказал, чтобы в ее присутствии не упоминали ни о красках, ни о свете... Иоланта не знает, что она слепа и что на земле существуют зрячие люди.

Еще в детском возрасте ее обручили с герцогом Робертом Бургундским, который тоже ничего не знает о трагедии своей невесты.

Іаланта спіць...

Кароль заклікаў да дачкі знакамітага маўрытанскага лекара Эбн-Хакія. Магчыма, ён знойдзе сродак вылечыць яго няшчасную дачку. Лекар кажа, да Іаланты можа вярнуцца зрок, толькі калі яна будзе ведаць аб сваёй слепаце і горача жадаць атрымаць ад лёсу назад тое, што тая ў яе ўзяла.

Такім чынам, для таго, каб Іаланта стала відушчая, неабходна, каб хто-небудзь адкрыў дзяўчыне жудасную таямніцу. Але хто возьмецца гэта зрабіць? Толькі не бацька.

Герцаг Роберт Бургундскі і рыцар Вадэмон заблудзіліся падчас палявання, і, нягледзячы на тое, што каралеўскі сад строга ахоўваецца, яны пранікаюць у яго. Выпадак прыводзіць Вадэмона да месца, дзе заснула Іаланта. Прачнуўшыся, Іаланта распытвае незнаёмцаў, хто яны і адкуль, на што тыя адказваюць вельмі няпэўна. Роберт ідзе шукаць заблудных у лесе набліжаных. Вадэмон, застаўшыся з Іялантай, з захапленнем кажа ёй пра яе прыгажосць і пра абуджанае ў ім пачуцці кахання да яе. Ён просіць, каб дзяўчына падарыла яму ружу. Іаланта зрывае белую кветку. «Я чырвоную прасіў сарваць...» Іаланта зноў працягвае яму белую. "Што значыць "чырвоную"?" - пытаецца яна ў замяшанні. Вадэмон здагадваецца, што дзяўчына сляпая. Нічога не ведаючы пра каралеўскую забарону, ён расказвае ёй пра фарбы прыроды, пра ззянне дня і, зусім не жадаючы прычыніць ёй боль, адкрывае Іаланце, што яна сляпая. Іаланта ўзрушана, яе ахоплівае жаданне бачыць, гэтак жа, як бачыць Вадэмон і ўсе астатнія відушчыя шчасліўцы.

Кароль знаходзіць рыцара побач з Іялантай. Ім авалодвае страшны гнеў, і ён мае намер строга пакараць няпрошанага госця. Але Іаланта моліць бацьку пашкадаваць жыццё Вадэмона. Сама ж яна гатова на любое выпрабаванне, каб толькі здабыць зрок.

З'яўляецца герцаг Роберт і, даведаўшыся, што Іаланта - яго нявеста, з якой ён заручаны ў дзяцінстве, моліць караля вярнуць яму дадзенае ім калісьці слова, бо ён кахае іншую і не жадае, каб яго шлюб з Іялантай зрабіў няшчаснымі іх абодвух.

Прадказанне Эбн-Хакія ажыццяўляецца. Дзяўчына, якая адчувае свой недахоп, так горача імкнецца да акрыяння, што пасля ўдалай аперацыі сапраўды набывае зрок. Нішто зараз не перашкаджае каралю зрабіць усіх шчаслівымі. Герцаг вызвалены ад свайго слова, а Вадэмон ужо як сваю нарачоную абдымае Іаланту, перад вачыма якой ззяе свет ва ўсёй сваёй прыгажосці.

.