Арыгінальная харэаграфія Міхаіла Фокіна 1912 года страчаная
Харэаграфія – Юрыўс Смарыгінас
Балетмайстар-пастаноўшчык – народны артыст Расіі Андрыс Ліепа
Дырыжор-пастаноўшчык – заслужаны артыст Украіны Віктар Пласкіна
Балетмайстар-пастаноўшчык – народны артыст Расіі Андрыс Ліепа
Дэкарацыі і касцюмы – Леў Бакст
Аднаўленне дэкарацый і касцюмаў – Ганна Нежная
Мастацкія кіраўнікі пастаноўкі – народныя артысты Расіі Андрэй Пятроў і Андрыс Ліепа
Дырыжор – заслужаны дзеяч мастацтваў Рэспублікі Беларусь Мікалай Калядка
Працягласць – 50 хвілін
Прэм'ера – 9 лістапада 2011 года

ТАМАРА
В глубокой теснине Дарьяла,
Где роется Терек во мгле,
Старинная башня стояла,
Чернея на черной скале.

В той башне высокой и тесной
Царица Тамара жила:
Прекрасна как ангел небесный,
Как демон, коварна и зла.

И там сквозь туман полуночи
Блистал огонек золотой,
Кидался он путнику в очи,
Манил он на отдых ночной.

И слышался голос Тамары:
Он весь был желанье и страсть,
В нем были всесильные чары,
Была непонятная власть.

На голос невидимой пери
Шел воин, купец и пастух;
Пред ним отворялися двери,
Встречал его мрачный евну́х.

На мягкой пуховой постели,
В парчу и жемчу́г убрана,
Ждала она гостя… Шипели
Пред нею два кубка вина.

Сплетались горячие руки,
Уста прилипали к устам,
И странные, дикие звуки
Всю ночь раздавалися там:

Как будто в ту башню пустую
Сто юношей пылких и жен
Сошлися на свадьбу ночную,
На тризну больших похорон.

Но только что утра сиянье
Кидало свой луч по горам,
Мгновенно и мрак и молчанье
Опять воцарялися там.

Лишь Терек в теснине Дарьяла,
Гремя, нарушал тишину;
Волна на волну набегала,
Волна погоняла волну;
И с плачем безгласное тело
Спешили они унести.
В окне тогда что-то белело,
Звучало оттуда: прости.

И было так нежно прощанье,
Так сладко тот голос звучал,
Как будто восторги свиданья
И ласки любви обещал.

М.Ю. Лермонтов, 1841

Над хвалямі бурнай ракі Церак гучыць дудук. З бездані ўзнікаюць сілуэты мужчын. З'яўляецца Тамар. Мужчыны працягваюць да яе рукі. Здані знікаюць. Вежа грузінскага замка, ложак з прыгожым полагам. Візір з дзвюма слугамі ахоўвае супакой Тамар. Ён таемна закаханы ў сваю валадарку, але ведае, што яна прагне сустрэчы з новым падарожнікам. У разгар балю выведнікі прыносяць загорнутага ў дыван маладога Падарожніка. Грузінскія дзяўчыны і ваяры з цікавасцю разглядаюць юнака, апранутага ў чэркеску. Тамар пачынае жаночы танец, ён заваблівае гасцей, усе паддаюцца яго магіі. З'яўляецца Візір. Тамар танцуе з узбуджаным юнаком. Ён не заўважае раўнівых поглядаў Візіра. Заканчваецца баль. У спальні, у свайго ложа, Тамар з'яўляецца разам з Падарожнікам. Візір пакутуе. Кожны новы падарожнік выклікае страшную рэўнасць і гнеў у яго сэрцы. Малады Падарожнік заваяваны прыгажосцю і ўзніклымі зваротнымі пачуццямі Тамар. Раптам яна знікае, пакідаючы юнака аднаго. Урываюцца восем выведнікаў, якія разам з Візірам захопліваюць Падарожніка. Пачынаецца барацьба. Візір наносіць смяротны ўдар у сэрца юнака. Мужчыны выносяць нежывое цела Падарожніка. З'яўляецца Тамар. Яна бачыць, як слугі выносяць загорнутае ў дыван мёртвае цела юнака. Яго кідаюць у бурныя воды Церака, над якімі зноў гучыць дудук. З вады паднімаюцца загінулыя юнакі. Яны цягнуць рукі да жаданай прыгажуні. Тамар з'яўляецца ў абдымках аднаго з юнакоў-зданяў.