Архiў навiн

"Свята каларатуры"

– У чалавечых галасах каларатуры сустракаюцца не так ужо і часта, гэта дарунак звыш, якім спявак альбо валодае, альбо не, – кажа Алена Сало. – Калі ў дзяцінстве я ўпершыню пачула ронда Антаніды (з оперы "Іван Сусанін" Міхаіла Глінкі) у выкананні Алены Сцяпанавай на пластінцы фірмы «Мелодыя» 1901 года, у мяне проста ўсё замерла ўнутры і я падумала: як жа гэта выдатна, калі чалавек умее спяваць, нібы птушка! Але, гледзячы на яшчэ аднаго майго куміра дзяцінства – Любоў Арлову, услухоўваючыся ў яе рухомы голас, разумела: каб так спяваць, трэба валодаць высокім голасам. Аказваецца – не! Праз гады даведалася, што гэтай уласцівасцю могуць валодаць любыя галасы.

У кагосьці, можа быць, да гэтага часу засталося ўяўленьне аб оперы як пра жанр, у якім на сцэне стаіць поўная жанчына і спявае. Але большасць гледачоў, якія наведваюць тэатр, разумеюць: гэта даўно ўжо не так. Зараз стройныя артысты робяць на сцэне няўяўныя кульбіты, захоўваючы пры гэтым вакальнае майстэрства. Але часам відовішчнасць у оперным спектаклі выходзіць на першы план, і нават у мяне з'яўляюцца дзіўныя адчуванні: шыкоўныя спевы, па-майстэрску выкананая арыя ня спалучаецца з сучаснай рэжысурай, якая мне незразумела. І тады з настальгіяй пачынаю ўспамінаць часы, калі спевакі проста выходзілі на сцэну і спявалі, і пры гэтым у душы ў публіцы нараджалася свята.

Вось такое свята мы і хочам падарыць гледачам 9 лістапада. І хай публіка не перажывае, што канцэрт будзе аднастайным. Зусім не! Бо мы з Аленай Шведавай зробім сапраўдны паядынак! Спаборнічаць будзем у самых розных катэгорыях: у свецкіх і духоўных старадаўніх арыях, у дуэтах (мне будзе дапамагаць Аляксандр Жукаў, а Алене Шведавай - Аляксандр Краснадубскі) і нават у сучасных творах. На шчасце, гэты правераны часам стыль спеваў не састарэлы і, упэўнена, прынясе масу станоўчых эмоцый як нам, выканаўцам, так і гледачам. Як вы разумееце, такі вечар не можа быць сумным!

Вядома, я не прэтэндую перамагчы Алену Шведаву, разумею, што гэта апрыоры немагчыма. Большасць маіх калегаў, даведаўшыся, што яны ў канцэрце спяваюць пасля Лены, пасля яе кароннага «Салаўя» Аляксандра Алябьева, руйнуюцца: ну трэба ж, як не пашанцавала - выступаць пасля Шведавай! Што ўжо можна даказаць пасля яе філігранных спеваў? .. Не патрапіць пад яе абаянне проста немагчыма! Тое, што яна робіць з голасам, - рэдкі дар! Як майстэрскі фехтавальшчык, яна можа спачатку насекчы ноту трэцяй актавы, потым развіць яе і доўга-доўга трымаць на адным дыханні - фантастыка! .. Так, няхай я не стану пераможцам, але паспаборнічаць трэба! А публіка няхай рассудзіць нас - вынік будзе залежыць ад вашых апладысментаў, дарагія гледачы! Такім чынам, сустракаемся 9 лістапада ў камернай зале!