Люты Пятрова

3 лютага народны артыст Беларусі Уладзімір Пятроў святкуе вельмі прыгожую дату – салісту оперы Вялікага тэатра спаўняецца 65 гадоў. У гэтым жа годзе ў спевака – творчы юбілей: 35 гадоў Уладзімір Генадзевіч аддаў сцэне. Гэтыя выдатныя даты артыст адзначае ў лютым сапраўдным фестывалем спектакляў. У афішы тэатра не прапусціце пастаноўкі з удзелам нашага выдатнага барытона. 4 лютага - Жэрмон ў шэдэўры Дж. Вердзі «Травіята»; 6 лютага – Рыгор Бруднай ў гістарычнай драме М. Рымскага-Корсакава «Царская нявеста»; 16 лютага – загалоўная партыя ў оперы Дж. Вердзі «Рыгалета»; 20 лютага – Шарплес у меладраме Дж. Пучыні «Мадам Батэрфляй»; 25 лютага – Князь Ялецкі ў «Пікавай даме» П. Чайкоўскага. 18 лютага Уладзімір Пятроў таксама возьме ўдзел у канцэрце «Штраўс запрашае...».

Уладзімір Пятроў вырас у Чэлябінску, сюды пасля Вялікай Айчыннай з Беларусі пераехала яго мама. Як прызнаецца артыст, як і ўсе хлапчукі ў 1960-х марыў быць касманаўтам. Але лёс распарадзіўся інакш. Ужо пасля службы ў войску ён зразумеў, што хоча звязаць сваё жыццё з музыкай, паступіў у музычную вучэльню ў Чэлябінску, потым - у Свярдлоўскую кансерваторыю. «Пасля кансерваторыі сем гадоў прапрацаваў у Музычным тэатры Омска, - кажа Уладзімір Пятроў. - Каго я толькі там не адыграў і што толькі не спяваў! «Севільскі цырульнік» Джаакіна Расіні, «Яўген Анегін» Пятра Чайкоўскага, «Багема» Джакама Пучыні, «Травіята» Джузэпэ Вердзі, «Баядера» Імрэ Кальмана, гуляў у «Жаніцьбе гусара» Генадзя Гладкова, «Залатое цяля» Ціхана Хрэннікава, «Я прыйшоў даць вам волю "Яўгена Пцічкіна, нават у« Прыгодах Чыпаліна »Уладзіслава Казенина. Такія спектаклі даюць табе магчымасць раскрыць твой акцёрскі патэнцыял. Акрамя таго, у аперэце вельмі важна правільна данесці гутарковы тэкст ролі з вернай інтанацыяй. Гэта зараз у оперных тэатрах робяць пастаноўкі, у якіх артысты павінны і на кані скакаць, і кулёк зрабіць, і на шпагат сесці, і ў той жа час бліскуча выканаць партыю. Калі я толькі-толькі прыйшоў у оперу, маёй задачай было ўстаць там, дзе пакажа рэжысёр, і добра праспяваць. Таму такія ролі, як Астап Бэндэр ці сабака Мастино фізічна цябе разнявольвае, надаюць лёгкасці, дапамагаюць пагуляць, намацаць верную інтанацыю, поўна раскрыць вобраз ... »

І ўсё ж такі лёсавызначальным для сябе Пятроў лічыць ролю Анегіна: «Гэта знакавы для мяне спектакль. Менавіта гэтую оперу першай развучваў ў Свярдлоўскай кансерваторыі, спяваў яе ў Омску, у вобразе Анегіна ўпершыню выйшаў на сцэну Вялікага тэатра Беларусі ў кастрычніку 1992-га. Хоць толькі-толькі ў верасні таго года прыехаў працаваць у Музычны тэатр Мінска, а Штэйн (Сямён Аляксандравіч як рэжысёр паставіў не адзін знакавы спектакль у беларускім Вялікім) ужо напісалі: маўляў, да вас едзе Анегін. Дзякуючы оперы «Яўген Анегін» я адбыўся і як спявак, і як артыст...»

«У маім жыцці сустракалася шмат людзей, якія дапамагалі мне адбыцца як выканаўцу, - працягвае Пятроў. - Гэта перш за ўсё дырыжор Аляксандр Анісімаў, які паверыў у мяне і ўсяляк падтрымліваў мудрымі парадамі. З Аляксандрам Міхайлавічам мы шмат спявалі не толькі ў нашым тэатры, але і ў Германіі, Швейцарыі, Польшчы, Ірландыі, Расіі, на Кіпры - з самымі рознымі праектамі. Заўсёды гэта было цікава і на годным творчым узроўні... Мне пашчасціла працаваць з Яўгенам Святланавым ў Францыі. Зноў жа для Radio France у 2002-м мы запісвалі араторыю Ферэнца Ліста «Хрыстос». Біблейскі сюжэт, тры з паловай гадзіны найскладанай музыкі!.. Да таго часу Святланаў перанёс на нагах 11 аперацый, таму пастаянна хадзіў з палачкай. Вось, здаецца, ты міла гутарыш з добрым, тактоўным, усмешлівым дзядулем, у якога можна спытаць пра што заўгодна. Але як толькі ён станавіўся за дырыжорскім пультам, пакідаў кій у бок - і ў тваёй душы нараджаліся неверагодныя эмоцыі! Зараз я разумею, з асобай якога маштабу мне ўдалося папрацаваць - я проста дакрануўся да вечнасці!..»

Не будзем пералічваць конкурсы самага высокага ўзроўню, дзе Пятроў нязменна станавіўся пераможцам. Яго асабіста запрашалі выступаць оперныя тэатры Германіі, Швейцарыі, Польшчы, Францыі, Ірландыі, Кітая, Ізраіля, Балгарыі, Іспаніі, Расіі і іншых краін. За выдатны ўклад у тэатральнае мастацтва краіны ў 2015 годзе Уладзімір Пятроў ўдастоены вышэйшай узнагароды Саюза тэатральных дзеячоў Беларусі - прэміі «Хрустальная Паўлінка». А ў 2016-м ён стаў кавалерам ордэна Францыска Скарыны. Яго вобразы на сцэне роднага тэатра: Анегіна, Ялецкага, Томскага, Гразнова, Эскамільо, Жэрмона, Князя Ігара, Рыгалета, Аманасра, Іаканаана, Рэната, Макбета, Скарпіа і інш. - даўно любяць беларускія гледачы.

Увесь люты ў гонар двайнога юбілею Уладзіміра Пятрова - адны з лепшых спектакляў з удзелам народнага артыста Беларусі. «Кожны мой спектакль у беларускім Вялікім - асобная размова... - кажа спявак. - Наогул, я шчаслівы чалавек. Раніцай іду і думаю: слава Богу, родны тэатр! Гэта радасна адчуваць!.. Такія пастаноўкі, як «Царская нявеста» Рымскага-Корсакава, «Сівая легенда» Смольскага, «Паяцы» Леанкавала, «Рыгалета» Вердзі дазваляюць раскрыць твой патэнцыял. Але праца над роляй не сканчаецца нават пасля таго, як ты праспяваў на сцэне некалькі разоў адну і тую ж партыю. Працэс пранікнення ў вобраз і асэнсаванне ролі паходзіць ад спектакля да спектакля. Балазе, геніяльная шматгранная музыка дазваляе гэта рабіць. Таму і не бывае аднолькавых пастановак. Жанр оперы заўсёды жывы ... »