Навiны

Юбілей

Выдатная спявачка і педагог, Тамара Ніжнікава ўсё жыццё прысвяціла музыцы. Прыхільнікі оперы і сёння памятаюць яе яркі выдатны голас і артыстычны талент.

Нарадзілася Тамара Мікалаеўна 9 сакавіка 1925 года на Волзе, у Самары. У спадчыну ад бацькоў яна атрымала цудоўны голас і абсалютны слых. Ніжнікава лёгка і ўпэўнена вучылася ў сярэдняй і музычнай школах, актыўна ўдзельнічала ў мастацкай самадзейнасці. У 1941 годзе яна павінна была выступаць на Усесаюзным аглядзе народных талентаў у Маскве, але раптам пачалася вайна, якая ледзь не перакрэсліла яе мару стаць артысткай. У 1943 годзе яна скончыла сярэднюю школу з залатым медалём і паступіла ў медыцынскі інстытут. Жылося ў тыя гады вельмі цяжка, і Тамары, акрамя заняткаў, даводзілася весці хатнюю гаспадарку. Яе чысты голас можна было пачуць у ваенных казармах, на прадпрыемствах, у шпіталях.

У той час у Куйбышаве знаходзіўся эвакуяваны з Масквы Вялікі тэатр оперы і балета СССР. Тамара Ніжнікава паспяхова праслухаць у арганізаваную пры тэатры школу для музычна адоранай моладзі. І ўжо вельмі хутка яна стала студэнткай Маскоўскай дзяржаўнай кансерваторыі. У опернай студыі кансерваторыі Ніжнікава праспявала свае першыя партыі.

Пасля заканчэння кансерваторыі Тамара Ніжнікава атрымала запрашэнне ў Беларускі тэатр оперы і балета. Тут яе талент дасягнуў сапраўднага росквіту. Спявачка валодала мяккім, звонкім, рухомым голасам чыстага серабрыстага тэмбру, філіграннай каларатурнай тэхнікай. Яе выканальніцкую манеру адрознівалі лірызм, шчырасць, чароўнасць, дакладнасць перадачы аўтарскага стылю і задумы твора.

У яе рэпертуары былі многія вобразы класічнага рэпертуару: Віялета і Джыльда («Травіята» і «Рыгалета» Дж.Вердзі), Марфа і Волхава («Царская нявеста» і «Садко» М.Рымскага-Корсакава), Лакме ў аднайменнай оперы Л. Дэліба, Лэйла («Шукальнікі жэмчугу» Ж.Бізэ), Манон ў аднайменнай оперы Ж.Масснэ і інш. Візітнай карткай спявачкі стала партыя Разіны ў оперы «Севільскі цырульнік» Дж.Расіні.

Тамара Ніжнікава таксама стварыла незабыўныя вобразы ў нацыянальных операх. Гэта Марынка ў аднайменнай оперы Рыгора Пукста (напісана спецыяльна для Т.Ніжнікавай), Ірына ў «Калючай ружы» Юрыя Семянякі, Марфачка і Баба-Лапатуха ў операх «Дзяўчына з Палесся» і «Міхась Падгорны» Яўгена Цікоцкага, Юленька («Надзея Дурава» А.Багатырова).

Акрамя працы ў тэатры, Ніжнікава шмат часу і сіл прысвячала канцэртнай дзейнасці. Нязменным поспехам у гледачоў карысталіся «Казкі венскага лесу» І.Штрауса, «Салавей» А.Алябьева, песні і рамансы беларускіх кампазітараў. Спявачка гастралявала ў Польшчы, Румыніі, Венгрыі, Чэхаславакіі, Германіі, Аўстрыі, Фінляндыі, Швецыі, Канадзе і іншых краінах.

У 1976 году Ніжнікава развіталася з опернай сцэнай, цалкам прысвяціўшы сябе педагагічнай дзейнасці. За сваю доўгую педагагічную дзейнасць у Беларускай акадэміі музыкі Тамара Мікалаеўна выхавала шмат выдатных артыстаў. У трупе Вялікага тэатра Беларусі яе вакальную школу ўяўляюць заслужаныя артысткі Рэспублікі Беларусь Алена Бундзелева і Алена Шведава.