Архiў навiн

Ніна Казлова. Юбілей

3 мая заслужаная артыстка Рэспублікі Беларусь, уладальніца медаля Францыска Скарыны, загадчыца трупай оперы беларускага Вялікага Ніна Казлова адзначае юбілей. За больш чым 25 гадоў працы на сцэне яна сыграла дзесяткі роляў, яе чароўны голас заўсёды заваёўваў сваёй эмацыйнасцю, шчырасцю і прыгажосцю. Цяпер, будучы загадчыцай трупы оперы, Ніна Іванаўна з дзіўнай любоўю і дабрынёй ставіцца да нашых артыстаў, для кожнага яна заўсёды знойдзе цёплае слова і ніколі не пасквапіцца на ўсмешку... Дарагая Ніна Іванаўна! Ад усёй душы віншуем Вас з гэтай знамянальнай датай! Жадаем Вам моцнага здароўя, радасці ў жыцці, энергіі і маладосці! З юбілеем!

У гонар Ніны Казловай – самыя прыгожыя словы і цёплыя ўспаміны ад калег і сяброў.
– Скажу проста: Ніну Іванаўну Казлову я люблю! – прызнаўся дырыжор Вялікага тэатра Беларусі, заслужаны дзеяч мастацтваў Рэспублікі Беларусь, уладальнік медаля Францыска Скарыны Мікалай Калядка. – У ёй дзіўным чынам злучыліся высокія маральныя якасці, бязмежная музычнасць і каласальнае чароўнасць! Бог узнагародзіў яе чароўным голасам з непаўторным цёплым тэмбрам, які заваёўваў раз і назаўсёды... Мы з ёй пазнаёміліся ў 1976 годзе ў Белдзяржфілармоніі, дзе я ў народным аркестры імя Івана Жыновіча і пачынаў сваю працоўную дзейнасць. Менавіта там я і сустрэў дзяўчыну неверагоднай прыгажосці з узрушаючым голасам па прозвішчы Казлова. Ніначка. У мяне заўсёды была мара – патрапіць у Вялікі тэатр. І я не раз ўгаворваў Ніну пайсці разам – на праслухоўванне. "Ой, я баюся", – адказвала яна. Але я быў настойлівы. І вось адбылося! Я да гэтага часу памятаю гэта праслухоўванне. На сцэне – Ніна Казлова, у доўгай у падлогу сукенцы ў кветках, стройная, прыгожая – вока не адарваць! І як шыкоўна яна праспявала арыю Лізы з "Пікавай дамы" Пятра Чайкоўскага! Яна ж сама па сабе чалавек надзвычай добры і мяккі, але толькі выйшла на сцэну – вочы гараць, настрой баявы, ну проста малайчына! Ніна ўклала ў выкананне ўвесь свой драматычны дар, які ў ёй быў заўсёды. Натуральна, пасля такога бліскучага праслухоўвання яе без пытанняў ўзялі ў тэатр! Я пераступіў парог беларускага Вялікага ўслед за ёй, літаральна праз год...
Я рады, што зараз Ніна кіруе такім няпростым цэхам, і кіруе паспяхова, умее знаходзіць агульную мову з самымі рознымі характарамі і арганізоўваць усё на высокім узроўні. Таму пажадаю ёй доўгіх гадоў працы і, вядома, здароўя!
– Нас звязвае так шмат! – не хавае сваіх эмоцый народная артыстка Беларусі, кіраўнік групы стажораў трупы оперы Вялікага тэатра Наталля Руднева. – Ніна нарадзілася ў маі, і я майская; нашы дачкі, з розніцай у год, з'явіліся на свет у лютым; мы з ёй пражылі ў інтэрнаце 14 гадоў, але і потым не рассталіся – служым ў Вялікім тэатры (дарэчы, і нашы дзяўчынкі таксама працуюць тут). Увогуле, 40 гадоў бок аб бок!
Спытайце мяне ці Ніну Іванаўну, што цяпер успамінаем часцей за ўсё як самы лепшы час, думаю, адкажам ва ўнісон: інтэрнат! Бо гэта і кухня, і святы, і будні – усё было агульнае. Калі мне даводзілася з'язджаць, я са спакойным сэрцам пакідала сваю дачку на Ніну, ведала: Леначку і накормяць, і пакладуць спаць, і ў садок адвядуць. А мы ж абодва былі каласальна загружаныя працай! Таму нават дамаўляліся парой: напрыклад, сёння нашы дачкі абедаюць у мяне, а заўтра – у Ніны. Тым больш, што нашы дзяўчынкі таксама сябравалі і з пяці гадоў па меры сіл і магчымасцяў былі задзейнічаны ў оперных пастаноўках. Вось так і жылі. Сапраўды, інтэрнат – вялікая справа, яно выключна збліжае людзей.
Але мы і адпачывалі разам. Ды і ў тэатры не расставаліся: практычна ўсе свае спектаклі я, мецца-сапрана, спявала з Нінай, сапрана. Ну а якая яна выдатная спявачка, і казаць не прыходзіцца. У яе незвычайны голас! Вельмі шкада, што ў той час не так часта прыязджала тэлебачанне здымаць той ці іншы спектакль. Але добра, што Ніна паспела зрабіць некалькі запісаў на Беларускім радыё, на якіх можна пачуць яе сапраўды прыгожы – цёплы і багаты – голас. А як прыемна з ёй было працаваць! Яна не чакала рэплікі калегаў, каб пачаць спяваць, яна жыла на сцэне! Калі ёсць адказ, водгук партнёра, калі абыгрываецца кожная сітуацыя, менавіта тады спектакль і адбудзецца. Толькі такое дзейства цікава публіцы! Асабліва гэта стала актуальна, калі мы перайшлі на мову арыгіналу – сталі спяваць оперы на італьянскай, французскай, нямецкай, а не ў перакладзе на рускую. Зараз зала тэатра абсталявана радком перакладу. Безумоўна, гэта нядрэнна. Але глядач павінен разумець тое, што адбываецца на сцэне, без залежнасці ад таго, на якой мове выконваецца твор. Вось галоўная задача артыста! І зрабіць яе можна ў адзіным выпадку – калі пранесці ролю праз сябе, сваё сэрца і душу. І Ніна пышна з гэтым спраўлялася! Яна вельмі добрая актрыса! Каханне, нянавісць, страх, весялосьць, радасць – любую эмоцыю яна магла выказаць праз голас, тэмбр, міміку, жэсты. Настолькі багатае ў яе сэрца!.. Нездарма на адным з усесаюзных фестываляў, якія часта праходзілі ў нас у Вялікім, менавіта Ніну Казлову прызналі лепшай выканаўцай партыі Лізаветы ў "Дон Карласе" Джузэпэ Вердзі. Лепшай Лізаветы на ўсёй прасторы былога Саюза не было! Дарэчы, праз гады мы з Нінай, адзіныя з Беларусі, былі запрошаны на Першы міжнародны фестываль опернага мастацтва "Шаляпінскія вечары ва Уфе". І спявалі там як раз "Дон Карласа", я - прынцэсу Эболі, Ніна - Лізавету Валуа.
Зараз у Ніны Іванаўны такая складаная праца! Начальнік не можа быць добрым для ўсіх, але ёй гэта ўдаецца! Нават не ўяўляю, колькі трэба мець цярпення і сілы волі, каб з усім спраўляцца, прычым спраўляцца так добра. Бо Ніна надзвычай міралюбівы, вясёлы, жыццярадасны і незлапамятны чалавек. Вельмі хочацца, каб Бог даў ёй здароўя як мага даўжэй знаходзіцца тут, у тэатры, сярод нас!

14 мая опера "Пікавая дама" прысвечана юбілею Ніны Казловай.

0
0
0
s2sdefault

Партнёры